Ես կարդացել եմ Ստեփան Զորյանի «Մի գիշեր անտառում»։ Դա ինձ համար շատ հետաքրքիր էր։ Ես հիմա ձեզ կպատմեմ։
Մի անգամ ես տեսել էի, որ մի մարդու իր ընկերները տանում էին անտառ, որ մինչև գիշեր մնան։ Հենց հասան արդեն մութ էր, և նրանք գնացին քնելու։ Այդ մարդու ընկերները քնաց էին, բայց ինքը քնած չէր։ Նա վախենում էր, որովհետև տարբեր ձեներ էին գալիս։ Նա լսեց, որ մի երեխա լացում է։ Նա իր ընկերոջը արթնացրեց և պատմեց։ Նրա ընկերը ասաց, որ դա բուն է։ Հետո այդ մարդը տեսավ, որ իրենց մոտ գել կա։ Ասաց իր ընկերներին, որ փետ, քար վերցնեն։ Նրա ընկերները վերցրեցին ամեն ինչ հետո նրանք տեսան, որ դա գել չի, դա շունն է։ Հետո նրա ընկերները նրա վրա սկսեցին ծիծաղալ։ Եվ այդ մարդն էլ սկսեց իրա վրա ծիծաղել։
Դուք կարող եք այդ հեքիաթը տեսնել այստեղ։